داروهای درمان پسوریازیس

داروهای  پسوریازیس
 
 
پوست انسان  دائما ن نو می شود. با همان سرعتی که سلولهای مرده در بیرونی ترین لایه ( اپیدرم ) فرو می ریزند سلولهای جدید از قاعده اپیدرم جای آنها را می گیرند. پسوریازیس در شرایطی بوجود می آید که تولید سلولهای جدید افزایش یابد و در همان حال سلولهای قدیمی در حد طبیعی باقی بمانند.

در نتیجه افزایش تولید سلولها، سلولهای جدید پوست تجمع پیدا می کنند و لکه های ملتهب بوجود می آورند و پوست را ضخیم می کنند که با پوسته های نقره ایی رنگ پوشانده می شوند.در برخی موارد، پوست آسیب داده وسعت زیاد دارد و ناراحتی های ظاهری ناخوشایندی ایجاد می کنند. پسوریازیس گاهی اوقات با آرتریت ( ورم و درد مفاصل ) همراه است. علت اساسی پسوریازیس معلوم نیست. ناراحتی معمولاَ ابتدا بین ۱۰ و ۳۰ سالگی ظاهر می شود و در سرتاسر زندگی می تواند عود کند
استرسهای عاطفی، آسیبهای پوستی و بیماری جسمی می توانند شروع آنرا دامن بزنند. پسوریازیس همچنین به دنبال قطع داروهای کورتیکواستروئید ممکن است بوجود آید. راه علاج قطعی برای پسوریازیس وجود ندارد. اقدامات ساده ایی چون لامپ ماورا بنفش یا حمام آفتاب می توانند در برطرف کردن پسوریازیس برطرف کردن پسوزیاریس ملایم موثر باشند. کرم نرم کننده غالباَ تحریک را التیام می دهد. اگر این اقدامات موثر واقع نشدند باید داروهای دیگر را امتحان کرد.

چرا داروهای ضد پسوریازیس استفاده می کنیم؟
از این داروها برای کاهش اندازه آسیب دیدگی و التهاب و پوسته شدن استفاده می کنیم. پسوریازیس ملایم و توسط معمولاَ با یک داروی موضعی قابل درمان هستند. فرآورده های Coal Tar ( قطران زغال سنگ ) به شکل کرم، خمیر یا شستشو دهنده اغلب مفیدند البته بوی آن برای بعضی ها آزار دهنده است. دیترانول نیز استفاده وسیع دارد، آنرا به پوست مبتلا شده می مالند و چند دقیقه با یک شب (بسته به نوع داروی مورد استفاده) آنرا روی پوست باقی می گذارند و سپس آنرا می شویند. دیترانول و Coal Tar هر دو لباسهای زیر و ملافه ها را لکه دار می کنند. اگر این داروها موثر نباشند درمان با نور ماورا بنفش به صورت قرار گرفتن منظم در برابر نور خورشید طبیعی یا لامپهای ماورا بنفش توصیه می شود.
اسید سالیسیلیک را می توان برای برداشتن پوسته های ضخیم، بویژه از پوست سر مورد استفاده قرار داد. کورتیکواستروئیدهای موضعی را در مورد دشوار، که به درمانهای یاد شده پاسخ نمی دهند، می توان استعمال کرد. این داروها بویژه برای مناطق چین خورده پوست و مقابله با تحریک ناشی از دیترانول مفید هستند.
اگر پسورپازیس بسیار حاد باشد و هیچ درمانی بر آن موثر واقع نگردد باید از درمانهای تخصصی تر یعنی داروهای قوی تر استفاده کرد که عبارتند از مشتقات خوراکی ویتامین A به مدت تقریباَ ۶ ماه و متوترکسات که یک داروی ضد سرطان است. PUVA نیز که در کادر بالا توصیف شده است شکل دیگری از درمان تخصصی می باشد.

داروهای ضد پسوریازیس چگونه عمل می کنند؟
دیترانول و متوترکسات، سرعت تقسیم سلولی را که موجب ضخامت پوستی می شود کند می سازد. آسی ترتین نیز تولید کراتین را کاهش می دهد. کراتین، پروتئین سختی است که در لایه بیرونی پوست ساخته می شود. اسید سالیسیلیک و Coal Tar لایه های سلولهای مرده پوست را از بین می برند و کورتیکواستروئیدها التهاب پوست زیرین را کاهش می دهند.

داروهای ضد پسوریازیس چگونه در بدن اثر می گذارند؟
درمان مناسب پسوریازیس معمولاَ ظاهر پوست را بهبود می بخشد. اما از آنجایی که داروها قادر به معالجه علت اصلی این ناراحتی نیستند پسوریازیس حتی بعد از یک بار درمان موفق امکان دارد دوباره عود کند. هر یک از داروها عوارض جانبی دارند. داروهای موضعی موجب سوزن شدن و التهاب بویژه اگر روی پوست عادی مالیده شوند، می گردند. Coal Tar و متوکسالن حساسیت پوست را به نور خورشید زیاد می کنند، حمام آفتاب طولانی یا قرار گرفتن زیاد در برابر نور مصنوعی ماورا بنفش به پوست آسیب می رساند و بیماری را بدتر می کند.
آسی ترتین و متوترکسات عوارض جدی دارند مثل عوارض گوارشی، آسیب کبد ( برای آهی ترتین ) و آسیب مغز استخوان ( برای متوترکسات ) مصرف هردو در دوران مجاز نیست و به زنان توصیه می شود که تا دو سال بعد از کامل شدن درمان با آهی ترتین حامله نشوند. کورتیکواستروئیدهای موضعی اگر قطع شوند پسوریازیس را وخیم تر می کنند.
 

پای دیابتی و مشکلات پوستی

 
پای دیابتی و مشکلات پوستی عفونت های پوستی ، خصوصاً در پا، در بیماران دیابتی شایع تر از افراد غیردیابتی هستند. پای یک فرد دیابتی حساسیت زیادی به تمام انواع ضربه دارد، به طوری که احتمال عفونت در پای افراد دیابتی به مراتب بیشتر است .
علایم شایع
بیماران دیابتی به هنگام عفونت یا ضربه به پا غالباً دردی احساس نمی کنند.
پدید آمدن زخم های جدیدی که بسیار دیر خوب می شوند.
بی حسی یا ضعف عضلانی
علل
استعداد ابتلا به عفونت پا و نیز سایر مشکلات پا، به علت مشکلات در گردش خون ، آسیب به رشته های عصبی ، و اختلال در دستگاه ایمنی بیماران دیابتی به وجود می آیند.
عوامل افزایش دهنده خطر
ناخن فرو رفته در گوشت انگشت پا
وجود میخچه یا پینه در کف پا؛ وجود تاول در پا
پوشیدن کفش هایی که برای پا نامناسب هستند.
پیشگیری
- پاهای خود را به طور روزانه با صابون و آب گرم (نه داغ ) بشویید. پوست پا را با ملایمت و به طور کامل خشک کنید، خصوصاً بین انگشتان پا را یک بار در هفته روی پا خود پودر تالک بریزید.
- هنگامی که پاها کاملاً خشک شدند، ماده ای به نام لانولین را به پوست پا بمالید تا پوست پا نرم بماند و خشکی یا پوسته ریزی نداشته باشد. لانولین را به آن شدت نمالید که موجب درد شود. به هیچ عنوان سعی نکنید میخچه یا پینه را باتیغ درآورید یا آنها را با داروهای مختلف محو کنید.
- با انجام بعضی حرکات از تشکیل پینه در قسمت گوشتی کف پا در جلو، پیشگیری کنید: انگشتان پا را ۲۰ بار در روز نرمش دهید؛ هنگام قدم زدن پایتان را از ناحیه انگشتان پا روی زمین بگذارید و نه قسمت گوشتی کف پا
- اگر ناخن انگشتان پا خشک و شکننده هستند، به مدت چند شب ، پس از خیس کردن ، در زیر و اطراف ناخن ها لانولین به مقدار کافی بمالید. زیر ناخن ها را مرتباً با ملایمت پاک کنید. ناخن ها را با احتیاط کوتاه کنید و از کوتاه کردن کناره های ناخن خودداری کنید. هرگاه به متخصص پا یا برای پدیکور مراجعه می کنید، حتماً بیماری دیابت خود را بگویید.
- اگر انگشتان پای شما روی هم افتاده اند یا به همدیگر فشرده شده اند، با استفاده از پنبه آنها را از هم جدا کنید.
- حتی المقدور کفش خود را چندین بار هر چند به مدت کوتاه از پای خود در آورید.
- هرگاه نیاز به پوشیدن کفش وجود دارد، دمپایی استفاده نکنید. دمپایی محافظت چندانی از پا نمی کند.
- با پای برهنه در کف پوش خانه یا در بیرون از خانه راه نروید.
- کفش ساخته شده از چرم نرم که پا در آن خوب جفت وجور می شود ولی پا را نمی زند بپوشید. کفشی را که تازه خریده اید روزانه یک ساعت بپوشید تا تدریجاً نرم شود.
- برای گرم کردن پای خود به هنگام خوب ، جوراب نخی بپوشید. به هیچ عنوان از شیشه آب داغ یا صفحات گرم کننده الکتریکی استفاده نکنید. به هیچ عنوان اجازه ندهید پا دچار سوختگی شود. استفاده از پتوی برقی نیز مناسب است .
- از جوراب های کفش دار استفاده نکنید و هنگام نشستن ؛ پا را روی پای دیگر نیاندازید. این موارد باعث کاهش گردش خون پا می شوند، گردش خونی که ممکن است به علت اثرات دیابت روی رگ های خونی قبلاً کمتر از میزان طبیعی شده باشد.
- جوراب نخی (نه پشمی ) نازک بپوشید تا از تجمع رطوبت جلوگیری شود. رطوبت باعث تحریک رشد عوامل بیماریزایی می شود که بیماری قارچی پای ورزشکاران یا سایر عفونت های پوست را ایجاد می کنند. همیشه جوراب تمیز بپوشید و جوراب خود را حداقل یک بار در روز عوض کنید. جوراب گشاد یا دارای درزهای برجسته به پا نکنید.
عواقب مورد انتظار
با رعایت اقدامات پیشگیرانه و مراجعه زودهنگام در صورت بروز عفونت ، می توان از بروز عوارض جدی جلوگیری به عمل آورد.
عوارض احتمالی
عفونت های جدی پا، گانگرن (قانقاریا)، قطع پا یا قسمتی از آن .
درمان

اصول کلی
به قسمت پیشگیری مراجعه کنید.
داروها
امکان دارد داروهای اختصاصی برای عفونت تجویز شوند.
فعالیت
فعالیت های عادی خود را ادامه دهید مگر این که مشکلات پا باعث ناتوانی در انجام آنها شوند.
رژیم غذایی
رژیم تجویز شده را به دقت رعایت کنید.
در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمایید
- اگر عفونت پا خوب نمی شود.
- اگر پاها دائماً سرد هستند.
- اگر علی رغم اقدامات پیشگیرانه ، پا میخچه یا پینه زده است .
- اگر درد یا گرفتگی عضله در پا رخ دهد.
- اگر خارش دارید.
 

خارش پوست در دوران بارداری

خارش پوست در دوران حاملگی و راه حل آن
 
 
آیا خارش پوست در دوران بارداری طبیعی است؟ وجود خارش در دوران بارداری در بعضی از نواحی بدن بخصوص دور شکم و پستانها که در حال بزرگ شدن هستند نادر نیست زیرا پوست باید برای هماهنگی با رشد این نواحی کشیده شود.
هورمون های دوران بارداری نیز تا حدی در این امر مؤثرند. در حدود دوسوم از خانم های باردار در طول دوران بارداری دچار قرمزی و گاهـی خارش کـف دست ها و پاها می شوند.

کارشنـاسـان براین باورند که علت این اختلالات که بلافاصله پس از زایمان از بین می رود افزایش سطح استروژن خون است.

خانم های سیاهپوست نسبت به سفید پوستان کمتر دچار این حالت می شوند. گاهی ممکن است بیماریهای پوستی که بطور طبیعی با خارش همراه است نظیر خشکی پوست، اگزما، یا آلرژی غذایی در دوران بارداری، با خارش شدیدی بروز کند.

چگونه میتوان خارش را تسکین داد؟

از گرفتن دوش و حمام داغ بپرهیزید زیرا می تواند پوست را خشک تر کرده و خارش را تشدید کند. از صابون های ملایم استفاده کنید و دقت کنید که آنرا بخوبی آب کشی کنید و سپس به آرامی پوست را خشک کنید.

پس از استحمام از کرم های مرطوب کننده استفاده کنید و ترجیحاً انواعی را که معطر نیستند انتخاب کنید زیرا بعضی از انواع عطریات می توانند پوست را تحریک کنند. گاهی از وان شاه بلوط استفاده کنید (فرآورده های شاه بلوط مخصوص استحمام را می توانید از داروخانه ها تهیه کنید).

لباسهای نخی و گشاد بپوشید و هنگام گرمای روز از خانه خارج نشوید زیرا حرارت خارش را تشدید می کند.

آیا بروز بثورات برآمده و خارش دار بر روی شکم امری شایع است؟
در حدود ۱ درصداز خانم ها به چنین عارضه ای دچار می شوند. این بثورات بصورت لکه های قرمز رنگ، برآمده و خارش دار شبیه به کهیر در طول ماه آخر یا دو ماه آخر سه ماهه دوم بارداری بر روی شکم ظاهر می شوند.

این بثورات که پاپول ها یا کهیرهای خارش دار دوران بارداری (PUPPP) یا بثورات چند شکلی دوران بارداری نامیده می شوند، ابتدا در محل خطوط کشیدگی پوست شکم ظاهر می شوند و بعد به ران ها، باسن و گاهی بازوها کشیده می شوند.

این بثورات خطری برای شما یا جنین ندارند ولی ممکن است خارش شدیدی داشته باشند.

پزشک یا ماما پوست شما را معاینه می کند و احتمالاً یک پماد تجویز می کنند تا خارش تسکین یابد. در موارد شدید باید یک دوره استروئید خوراکی به شما تجویز شود.

 PUPPP در اکثر خانم ها در عرض چند روز پس از زایمان از بین می رود و ناپدید می شود و خوشبختانه بندرت در بارداری های بعدی ظاهر میگردد.

بیماری پوستی که با شیوع کمتری خانم های باردار را گرفتار می کند خارش بارداری (prurigo gestationalis) نام دارد که با برآمدگی های کوچک و متعدد شبیه گزش حشره تظاهر می کند. این بثورات ممکن است هر یک از نواحی بدن را گرفتار سازد ولی احتمال بروز آنها در روی دست ها، پاها، بازوها، و ساق پاها بیشتر است.

این بثورات با وجود اینکه آزاردهنده و خارش دار هستند خطری برای جنین ندارند. خارش بارداری در هر زمانی در طول بارداری ممکن است بوجود آید ولی احتمال بروز آن در سه ماهه دوم بارداری بیشتر است.

در موارد بسیار نادر بثورات بسیار خارش داری بوجود می آیند که ابتدا به شکل کهیر هستند و بعد تبدیل به تاول های بزرگی می شوند. این بثورات که به نام pemphigoid gestationalis نامیده می شوند (علیرغم آنکه این بیماری هیچ ارتباطی با ویروس تبخال (هرپس) ندارد herpes gestationalis نیز نامیده می شود)، معمولاً از ناحیه شکم و اغلب دور ناف شروع می شوند و گاهی به بازوهـا و ساق پاها کشیده می شوند.

این بیماری جدی تر از PUPPP است زیرا احتمال زایمان زودرس و نیز احتمال اختلال رشد جنین در آن بیشتر است. این بیماری معمولاً در سه ماهه سوم بارداری شروع می شود ولی ممکن است در هر زمان دیگری حتی در هفته اول پس از زایمان نیز شروع شود.

این بثورات در طول دوران بارداری ممکن است چند بار ظاهر شوند و سپس فروکش کنند و اغلب بعد از زایمان نیز شعله ور می شوند. بروز این بثورات در بارداری های بعدی امری شایع است و معمولاً در بارداری های بعدی شدیدتر خواهد بود.

در صورت وجود هر گونه بثورات آن را به اطلاع پزشک خود برسانید. حتما اگر بثورات به بارداری مربوط نباشد بازهم بهتر است که پزشک آن را بررسی کند و در این زمینه توصیه های لازم را به شما بدهد و یا شما را به متخصص پوست ارجاع دهد.

آیا می توان خارش شدید را نشانه ای از یک اختلال شدید تلقی نمود؟
خارش شدید در سه ماهه دوم و یا از آن شایعتر، در سه ماهه سوم می تواند نشانه ای از کلستاز داخل کبدی در دوران بارداری محسوب شود که اختلالی کبدی است که ۲% خانم های باردار به آن مبتلا می شوند و جنین را در معرض خطر قرار میدهد.

این اختلال هنگامی بوجود می آید که صفرا بطور عادی در داخل مجاری صفرا به جریان در نمی آید و در نتیجه املاح صفراوی در پوست تجمع می یابند و به خارش کلی بدن می انجامد.

خارش ممکن است خیلی شدید باشد. این حالت بخودی خود بثوراتی ندارد ولی ممکن است بعلت خاراندن، پوست قرمز و ملتهب شود و خراشیدگی هایی در آن دیده شود.

اگر تصور می کنید که کلستاز دارید، باید خیلی سریع به پزشک یا ماما خبر دهید و تحت آزمایشات کبدی برای بررسی کار کبد و سونوگرافی برای کنترل وضعیت جنین قرار گیرید. درمان بستگی به جواب آزمایش و وضعیت جنین دارد و ممکن است لازم باشد که زایمان زودتر از موقع انجام گیرد.

بعد از زایمان مشکل از بین می رود و البته ممکن است در بارداری های بعدی مجدداً این مشکل بوجود آید .

روزئولا اینفانتوم (اگزانتوم سوبیتوم )

روزئولا اینفانتوم (اگزانتوم سوبیتوم )
 
روزئولا اینفانتوم (اگزانتوم سوبیتوم ) یک بیماری مسری شایع دوران کودکی با مشخصات تب بالا و بثورات پوستی . این بیماری معمولاً شیرخواران و کودکان خردسال (۳-۱ سال ) را مبتلا می سازد .
علایم شایع
تب (اغلب تب بالا) به مدت چند روز تا یک هفته ، همراه سایر علایم خفیف
تحریک پذیری
خواب آلودگی
بثورات پوستی سطح قرمزرنگ ۴-۳ روز پس از بروز تب بالا همزمان با بروز بثورات پوستی ، تب و سایر علایم ناپدید می شوند.
علل
این بیماری ناشی از ویروس هرپس نوع ۶ است . دوره نهفتگی بیماری ۱۵-۵ روز است .
عوامل افزایش دهنده خطر
کودکانی که به مهد کودک می روند بیشتر در معرض خطر قرار دارند.
تماس با افراد دیگر در مکان های عمومی
پیشگیری
اجتناب از تماس با افراد بیمار در صورت امکان
عواقب موردانتظار
خودبه خود در عرض یک هفته بهبود می یابد.
عوارض احتمالی
تنش های ناشی از تب بالا (این تشنج ها باعث آسیب مغزی نشده و پس از فروکش تب متوقف می شود) (نادر)
عفونت مغزی (نادر)
درمان

اصول کلی
بررسی های تشخیصی ممکن است شامل آزمایش هایی نظیر آزمایش کامل ادرار و شمارش سلول های خون برای رد سایر علل تب بالا (نظیر عفونت گوش میانی ، مننژیت ، پنومونی یا عفونت مجاری ادرار) باشد.
درمان خاصی برای روزئولا وجود ندارد. استراحت در منزل تا رفع علایم کفایت می کند.
حمام آب ولرم یا پاشویه ممکن است برای کاهش تب ۹/۳۸ درجه سانتیگراد یا بالاتر استفاده شود.

داروها
برای ناراحتی خفیف و برای کاهش تب استفاده از داروهای بدون نسخه نظیر استامینوفن ممکن است کافی باشند. آنتی بیوتیک ها کمک کننده نیستند.
داروهای ضدتشنج (اگر کودک تشنج داشته باشد) ممکن است تجویز شود.
فعالیت
تا برطرف شدن تب ، کودک باید در بستر استراحت کند.
رژیم غذایی
برای کودک باید یک رژیم معمولی متعادل در نظر گرفته شود. کودک را تشویق نمایید تا مایعات بیشتری مصرف کند. مکمل های ویتامینی لازم برای کودک را طبق روال عادی ادامه دهید.
در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمایید
اگر کودک شما دارای علایم روزئولا باشد.
- بروز تب بالا
- سفت شدن بدن یا سایر نشانه های شروع یک تشنج
- امتناع کودک از مصرف مایعات
- اگر گریه شدید و مداوم کودک که با بغل کردن نیز متوقف نمی شود.
- بیحالی و سفتی گردن
 

آشنایی با کاشت مو و روش های پرپشت کردن مو

روش های پر پشت کردن مو

ریزش مو یکی از ناراحت کننده ترین مسائلی است که یک فرد در دوران زندگی خود با آن برخورد می کند، چون وجود مو بر روی سر از نظر ظاهر بسیار موثر است و افرادی که دچار ریزش وسیع مو هستند از نظر ظاهری مسن تر از همسن های خود (که موهایشان نریخته) به نظر می رسند.
بعضاً ریزش مو در افراد عکس العمل های مختلفی را ایجاد می کند در مواردی برخی از بیماران با این مسئله به این علت که کاری نمی توان برای درمان ریزش مو یا طاسی کرد، کنار آمده اند ولی برخی دیگر از بیماران که در سنین ۱۸ تا ۳۵ سال قرار دارند دچار استرس و حتی افسردگی می گردند. این گروه به دلیل ریزش مو و عوارض روحی و روانی، اعتماد به نفس خود را از دست می دهند و از انجام کارهای روزمره و حضور در اجتماعات دوری می کنند.

برای ریزش مو چندین عامل مطرح گردیده که عبارتند از :
۱- ارث
۲- تغییرات هورمونی
۳- استرس و شوک ها
۴- تغذیه
۵- بهداشت
۶- داروها
۷- تصادفات- سوختگی و …
از موارد ذکر شده، دو عامل اول و دوم بیشترین دلیل در ریزش موها می باشد. ارث و تغییرات هورمونی حدود ۹۰ درصد علت ریزش مو و طاسی را در آقایان و خانمها تشکیل می دهند.
درمان دارویی:
برای ریزش مو تا به حال درمان دارویی قطعی مطرح نگردیده، البته توسط شرکتهای مختلف داروهای زیادی برای درمان طاسی و یا ریزش مو عرضه گردیده که در حد تبلیغات می باشد. یعنی تمام این داروها چه شیمیایی و چه گیاهی یا موثر نمی باشند و یا تا حدودی ریزش مو را به تاخیر می اندازد ولی این داروها توان رشد مجدد موهای از بین رفته را ندارند.
از این داروها می توان به دو دارو اشاره کرد که در حال حاضر با وسعت زیاد در حال مصرف می باشند.
۱- ماینوکسیدیل MINOXIDIL
با اسامی تجاری لونیتین LONTTEN – روگین ROGAINE که در اصل یک داروی کاهش دهنده فشار خون بوده؛ در بررسی هایی روی بیمارانی که از این دارو استفاده می کردند مشاهده گردید که در بعضی از آنها سرعت ریزش مو کاهش یافته و در مواردی نیز قسمت هایی از موی سر که دچار ریزش گردیده، موهای کرکی و بسیار نازک در آن قسمت رشد نموده، ولی در همان اندازه باقی مانده و رشد بیشتری نخواهند کرد.
البته این دارو را در خانمها و آقایان می توان استفاده نمود ولی در خانمها احتمال رشد موهای زائد در قسمتهای دیگر بدن وجود دارد. این دارو نیز مانند سایر داروها می تواند ایجاد عارضه نماید لذا مصرف این دارو حتما باید زیر نظر پزشک باشد. البته باید به این نکته بسیار مهم توجه نمود که در صورت قطع مصرف دارو، موهای سر با شدت و تعداد بیشتری دچار ریزش خواهند شد.
۲- فیناسترید FINASTERIDE
در اصل دارویی است که برای جلوگیری از رشد خوش خیم غده پروستات در آقایان مصرف می شود و حدود سه سال است که این دارو به عنوان داروی جلوگیری از ریزش مو برای آقایان تجویز می گردد.
مورد مصرف این دارو فقط در آقایان است و عارضه بسیار مهم آن که باید به آن توجه شود کاهش توان جنسی است. زمان مصرف این دارو نیز مانند داروی قبلی دائمی است و در صورت قطع آن با ریزش شدید مو مواجه خواهیم شد؛ لذا پیشنهاد می شود که قبل از مصرف دارو به این نکته مهم توجه شود که آیا برای زمان طولانی قادر به مصرف مداوم آن خواهید بود؟ و آیا عوارض ناشی از مصرف این دارو را می توانید قبول نمایید؟
معرفی یکی از روش های درمان طاسی و کاهش تراکم مو:
جراحی کاشت موی زنده و قابل رشد
در اکثر افرادی که دچار ریزش مو با زمینه ارثی می باشند موهای ناحیه پشت سر و کنار گوشها به علت نداشتن ژن حساس به ریزش مو دچار صدمه کمتر می گردند و معمولا موهای این ناحیه در تمامی طول عمر باقی می مانند. از حدود دهه پنجاه، انتقال مو از ناحیه پشت سر به قسمتهایی که دچار ریزش شده به صورت جراحی شروع گردید که تا حدود ۱۵ سال قبل به صورت کاشت درشت بود که اصطلاحاً به آن «کاشت عروسکی» گفته می شود. در این روش توسط وسیله ای به شکل استوانه با لبه ای تیز به نام پانچ که دارای قطر۳ تا ۵ میلمتر است از ناحیه پشت سر، پوست با ریشه مو برداشته می شود و در ناحیه جلوی سر که دچار ریزش یا کم پشتی شده است کاشته می شود. از مشکلاتی که در این روش وجود دارد این است که در هر جلسه بیش از ۲۰ تا حداکثر ۱۵۰ گرافت درشت نمی توان منتقل نمود و مسئله دوم و مهمتر رویش این موها است که به صورت دسته ای رشد می کنند یعنی در هر گرافت حدود ۸ الی ۱۰ تار مو موجود دارد و در ضمن فاصله گرافت ها از یکدیگر حدود ۱سانتی متر یا بیشتر است و موها مانند موهای عروسک از یک منفذ به صورت دسته های ۸ الی ۱۰ تار مویی رشد می نماید و در نتیجه منظره خوبی ایجاد نمی کنند.
روش جدید کاشت مو که از حدود پانزده سال پیش انجام می گیرد روش میکروگرافت و مینی گرافت نامیده می شود. این روش با توجه به وسایل و ابزار جدیدی که ساخته شده دچار تحول عظیمی گردیده و به موهایی که به این سبک کاشته می شوند حالت طبیعی و زیباتری می دهد.
در این نوع جراحی یک نوار از پشت سر بیمار برداشته می شود که عرض حدود ۱۵ میلیمتر و طولی در حدود ۱۵۰ تا ۳۰۰ میلیمتر ( ۱۵ تا ۳۰ سانتی متر) خواهد داشت. پس از برداشت نوار قسمت بالای محل برداشت به قسمت پایین بخیه زده می شود و محل بخیه به وسیله موهای خود بیمار پوشیده می شود.
سپس این نوار توسط تیم کاشت به قطعات یک میلیمتر و ۷/۰ میلیمتر تقسیم می شود به هر یک از این قطعات گرافت گفته می شود.
هر میکرو گرافت بسته به تراکم موی پشت سر مریض دارای یک تار مو و مینی گرافتها ۲ الی ۴ تار مویی خواهند بود.
پس از مشخص شدن تعداد گرافتها توسط تیم کاشت، به همان تعداد در محلی که دچار ریزش یا کم پشتی شده توسط پانچ های ۷/۰ و ۱ میلیمتر پانچ و آماده می گردد. سپس گرافتها یکی یکی در محل خود کاشته شده و این موهای کاشته شده پس از ۲ الی ۳ ماه رشد دائمی خود را شروع خواهند کرد.
چند توضیح
۱- در این روش سرعت عمل جراحی بسیار مهم است زیرا این قسمت از پوست سر که از جریان خون خود جدا گردیده باید هر چه سریع تر در محل خود جایگزین شود. لذا به طور مثال اگر از زمان برداشت نوار پشت سر تا کاشت مو در منطقه مربوطه ۵ الی ۶ ساعت به طول بیانجامد، حدود ۲درصد از موهای کاشته شده دیرتر از بقیه موها رشد خواهند کرد و یا دچار عدم رشد خواهند شد. حالا اگر طول عمل جراحی برداشت و کاشت مو از ۶ساعت بیشتر شود تعداد گرافت هایی که دچار آسیب دیدگی می شود، به ۸ تا ۱۲ درصد افزایش خواهند یافت، پس یک ساعت اختلاف زمان در انجام عمل جراحی درصد عدم رشد را ۳ الی ۴ برابر افزایش خواهد داد. لذا سرعت عمل تیم جراحی کاشت مو در میزان رشد موهای کاشته شده بسیار موثر خواهد بود.
۲- تعداد گرافتی که در یک جلسه می توان برای یک فرد کاشته شود بستگی به طول نواری دارد که توسط پزشک برداشته می شود و معمولاً بین ۰۱۰۰ تا ۱۸۰۰ گرافت می باشند و در این تعداد گرافت، حدود ۳۰۰۰ تا ۶۰۰۰ تار مو رشد خواهد کرد. البته این تعداد تار مو بستگی به فاصله مویی پشت سر خود بیمار نیز دارد.
۳- پس از عمل جراحی که حدود ۶-۵ ساعت به طول می انجامد بیمار پانسمان شده و به منزل فرستاده می شود.
۴ - موهای کاشته شده ۲ الی ۳ ماه پس از کاشت، رشد دائمی خود را شروع خواهند نمود و احتیاج به نگهداری و مراقبت دارویی خاصی ندارند.
۵- از ناحیه پشت سر (بستگی به وضعیت بیمار) بین ۱ الی ۵ جلسه ۱۰۰۰ تا ۱۸۰۰ گرافتی (در جلسه) می توان برداشت کرد و برای فردی که دچار طاسی وسیع می باشد ۳ الی ۴ جلسه جراحی نیاز است.
۶- باید توجه داشت که هزینه این روش بسیار بالاست و قبل از اقدام باید تمام جوانب آن را درنظر گرفت